عجایب

درسالهای نه چندان دوردرمنطقه مان اتفاقی افتادکه همه مردم راشگفت زده نمودبه نقل ازبزرگان وافرادی که انزمان حضورداشتندچنین روایت میکنند:

درحدودیکصدسال قبل شخصی دراین منطقه زندگی میکردکه نسبتا ازمال واموال خوبی درزمان خودش برخوردار بود وتعدادچهاریا پنچ خانواربرایش کار میکردندوازانجائیکه وی صاحب اموال زیادی درحدخودش بودبه همه ظلم میکرد وحتی ادم هوس بازی هم بود.واکثرماهای سال راهم بنابرشغلش درکوهاوچراهگاهازندگی میکردندوازابادیهاوشهرهادوربودند.انهابه شغل دامداری ودامپروری وشترداری مشغول بودند.وبنابراین تمام مدت سال رامعمولادرحرکت بودندومجبوربه جابجاشدن بودند.انهابرای تامین موادغذایی خودمجبوربودندتایکصدکیلومتربه اطرافشان سفرکنندتامقداراردموردنیازشان رابدست اورده وبوسیله چارپایان به محل زندگی شان ببرند.فاصله بین محل زندگی انهاتاشهرهاوابادیهایی که این امکانات را در اختیارشان قرارمیدادفاصله حدودیکصدکیلومتری بودکه اصلا اب ویاابادی وجودنداشت وعده زیادی نیزتاکنون دراین منطقه ازتشنگی مرده اندوحتی درحال حاضرکه امکانات فراوانی وجود داردباز هم هرازچند گاهی خبرفوت دامداران وچوپانانی را که درهمین منطقه بزرگ شدندهم شنیده میشود.روزی حسن که شخص موردنظرما می باشددرتابستانی که گرمای ان دراین منطقه به بالای 50درجه سانتیگرادمیرسدبرای تامین موادغذایی موردنیازخانواده اش به شهری که بیش ازیکصدکیلومترازمحل سکونتشان فاصله داشته می رودبعدازخریدمقدارمشخصی اردبه سوی محل سکونت شان براه می افتدوطبق معمول مقداری اب که درشرایط معمولی برای عبورموردنیاز میباشدباخودبرمیداردوبایک الاغ راهی میشود